10 Haziran 2016 Cuma

Şair

Denize bakan
o kocaman kayada
otursaydık, güneş ısıtırken sırtımızı.
Rüzgar yüzümüzü yıkardı
denizin sularıyla.
O mahçup çocuksu gözlerinden
öpseydim,
sadece öpebilseydim susarak.
Biliyorum anlardım seni
ve sen daha çok beni.
Maviliğini görürdüm
bir kuşun kanadinda
sen ben, ben sen.

Dublin, 10.06.2016

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Hüzün

Bu kavram, bu duygu bir türlü peşimi bırakmıyor, senelerce aklıma gelmiyor ama bir anda ve özellikle zayıf bir anımda beni yakalıyor. Hem gü...