Who do you think you are? Watch your Language, I am Achilles!

I was introduced to Homer’s Iliad in my first grade at the department of Classics at Istanbul University. I remember as if it happened yesterday, how I was affected by the verses of the poet and the story. The epic starts with the following verses:

The wrath sing, goddess, of Peleus' son, Achilles,

that destructive wrath which brought countless woes upon the Achaeans,

and sent forth to Hades many valiant souls of heroes,

and made them themselves spoil for dogs and every bird.[1]

Well, this is neither the story of Achilles nor of the Greeks or the Trojans but the story of the ‘recusant’ rage of Achilles, the son of Peleus. Now, the Greeks should also cope with his rage which becomes the main persona of the epic, along with the Trojans.

            Why is Achilles in a rage? The Greek army is cursed by Apollo. For Agamemnon, the king of men, refuses to give back the daughter of a Trojan priest of Apollo although the ransom offered and keeps her as a captive. Achilles summons all the Greek commanders to discuss the problem. The solution would be solvable if Agamemnon, the chief of the leaders, were not so arrogant and accepted to give Chryses back to her father. Agamemnon is finally obliged to return the poor girl to the priest in exchange for taking Achilles’ captive, Briseis. Achilles’ daring and witty speech drives Agamemnon out of his mind and he never intends to take a step back, losing one captive but getting another one in return.

            The tension between them escalates and Achilles makes his famous speech: he is not in Troia to fight against them for the Trojans have done wrong to him; the Troians never stole his cattle or his horses. He, in fact, has nothing to do with the Troia and the Trojans except that he is here to get back Helene for Menelaus and for Agamemnon; however Agamemnon tramples over this and only cares about the prize he will get. This speech is, according to me, is the most crucial moment of the epic. After that, Achilles retreats into the deep silence and remains inactive to death. Not a gift nor a friend persuades him to fight against the Trojans at all until his beloved friend, Patroclus is killed in a battle.

            Well then, what is the importance of Achilles’ speech? It is a clear manifestation of an intentional protest against authority, and its content is never out of date: It wouldn’t be a  surprise that at least one soldier must have asked himself once what he is doing in Afghanistan or in Iraq, what benefit does that war do to him, and so on.

            Moreover, Achilles is the first hero in Greek mythology, who knowingly throws himself in the fire even before Prometheus rising against the gods and stealing fire for humanity. Prometheus is a symbol of intelligence and has metaphorically been honoured as a pioneer of civilisation. On the other hand, Achilles has not been appreciated enough because of his anger and rage.

            Now, let this short writing dignify his anger and all good and anger people who work for humanity against all the odds and let the readers fit this story into the right place.  

Best wishes,

Nilufer

Dublin, 13.09.2013

---

[1] http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3atext%3a1999.01.0134

Çocuk Gibi Olmanın Neresi Kötü?

Televizyonda oldukça popüler bir yarışma programına gözüm takıldı. Yüz kişiye sorulmuş ve beş popüler yanıt aranıyordu; "çocuk gibi" ile başlayan eylemleri bulmaları isteniyordu yarışmacılardan. Yanıtlara dikkat ettim hep olumsuz anlamlar taşıyordu: çocuk gibi ağlamak, çocuk gibi küsmek, çocuk gibi mızıkçılık etmek, çocuk gibi inat etmek, çocuk gibi yemeğini dökmek vs. Bunları çoğaltmak mümkün, aklıma gelen bir tanesi 'çocuk gibi meraklı olmak' mesela.
Anladığım çocuk olmak değil de sanki 'çocuk gibi' olmanın eleştirilecek bir yönü bulunması. Bunu fark edince bir tuhaf hissettim, çocuk gibi olmak, çocuk gibi hareket etmek olgunlaşmamış olmanın belirtisiymiş demek ki. 
Oysa çocuk gibi ağlamak, hem de içini çeke çeke, salya sümük, gibisi yok bana göre.
Çocuk gibi küsmenin nesi yanlış? Birine küsüp bunu dürüstçe göstermeyi içten içe bilenip yine de karşındakine gülmekten yeğ tutsak ne güzel olur. Ne tasa kalır içimizde, ne üzüntü, ne de sinir. 
Diyelim ki bizzat haksızlığa uğradık; itiraz edip çocuk gibi mızıkçılık edebilmek kadar onurlu birşey var mı? Hele bir de bunu hiç tanımadığımız bir kişi haksızlığa uğradığında yapsak alabildiğince mızıkçılık etsek ya.   
Bir kararda inatçı olmak, bir idealin peşinde koşmak, kim ne derse desin bir şeyi başarmak için sebat etmek güzel bir özellik değil mi? Sonucu iyi de olsa, kötü de olsa buna katlanacak olgunlukta değil miyiz? 
Üzerine çocuk gibi yemek dökmek yemek yapanı onurlandırmaz mı?
Bu benzetmeler içinde sanırım beni en çok rahatsız eden çocuk gibi meraklı yaftalaması. Bu  sözde hep bir ötekileştirme, inceden inceye bir küçümseme hissetmişimdir hep. Aslında bunun nedeni karşınızdakileri rahatsız etmenizdir sorularınızla, kimi bunalır sorulardan, kimi yanıtlarını bilmez, kimi düşünmek, kafa yormak istemez. Tepkisini de kolaya kaçarak gösterir ve 'çocuk gibi' yaftasını yapıştırır. Soru sormak, yeni şeyler öğrenmek için çocuk gibi olmak gerekiyorsa ben hiç büyümek istemiyorum. 
Yaratıcılığın, keşfetmenin yolu çocuk olmak da, ee büyüdük, dünyayı da kirlettik bırakın da bari 'çocuk gibi' olalım.      

Direnişin İzleri

Gezi Parkı direnişi öyle izler bıraktı ki hem Dünya ve Türkiye'nin sosyal tarihinde hem de kişisel tarihimizde. Bunu zaman geçtikçe çok daha iyi anlayacağız. Zaten aksi düşünülemez herhalde. Park'a gidip gitmemek de önemini yitirdi; annem gitmek istedi oraya, gidecektik de birlikte, ama olmadı. Bakıyorum o da artık bambaşka bakıyor olaylara, her sabah merakla gazeteleri okuyor neler olup bitiyor diye. Konuşuyoruz, tartışıyoruz her gün. 
Ben iki kez gidebildim, her gittiğimde mutlu oldum.Yeni arkadaşlarla tanıştım, onlarla konuştum, fikir alışverişinde bulundum özgürce.
Park bir ütopik ada'nın çok daha ötesinde bir anlam taşıyordu, Thomas Moore'un, Tomasso Campanella'nın yarattığı mülksüz, sınıfsız toplumların ete kemiğe bürünmüş haliydi Park. İşte buydu sermaye sahiplerini ve onları destekleyenleri de korkutan.
Direnişin bir lideri yoktu, kimse kimseye biat etmedi, ululamadı, 'önderimsim, liderimsin, babamsın, sen olmazsan ben olmazdım' demedi. Direniş kendi dinamiğini yarattı, kimse aç kalmadı, paraya ihtiyaç duymadı.
Tek bayrak, tek dil, tek din altında toplanmak değildi problem. Bayrak da, dil de, din de insanın kendisi oldu, etiyle kemiğiyle insanın kendisi. Hatırlıyorum daha önce de bir sürü markayı protesto ettik geçmişte. Hiç birinin nedenini hatırlayamıyorum bile. Büyük olasılıkla milliyetçi duygularla yapılan portestolardı bunlar, evrenselliği yoktu. Bu yüzden hatırlamıyorum. Ama şimdi 'starbucks'a gitmem, kızılkayalar'ın önünden geçmem' diyor insanlar. Çünkü canları yandı, nefes alamadı, insanlığın nasıl ayaklar altına alındığına birebir şahit oldu. Sermaye sahiplerinin acımasızlığını canı yanarak deneyimledi. 
Öte yandan yalnız değildi Direniş, dünyanın her yanından insanlar 'Solidarity to Turkey, Solidarity to Gezi Parki' diye haykırdı.
Değişim, değişmek zordur, sancılıdır ama güzeldir. Hiç birşey bir günde, bir haftada olmaz. Önümüzde daha uzun bir yol var, ama bu yol umut dolu. Artık her yeni günde daha umut dolu uyanıyoruz, korkmuyoruz, gücümüzün farkındayız artık. 
Her düşündüğümüzün artık doğru olmadığını biliyoruz, sorguluyoruz. Üzerinde Diyarbakır yazan tomaları görünce anladık Doğu'daki insanların neler çektiğini; anladık medyanın bizi nasıl uyuttuğunu bu güne kadar. Sosyal medyayı nasıl kullanmamız gerektiğini anladık, her yazılana eyvallah dememeyi öğrendik.
Ben kendi adıma artık yalnız olmadığımı biliyorum, benim gibi düşünen bir kaç kişinin olmadığını biliyorum artık. Yeni dostlar edindim, bazı dostluklarımı perçinledim, bazı insanları da elemek zorunda kaldım hayatımdan. Kalbim şimdi her zamankinden daha güçlü atıyor tüm yoldaşlar için, tüm insanlık için. Yol uzun, taşlı, topraklı, ama umut dolu, güzelliklerle dolu. Bazen koşacağız, bazen duracağız, ama hep ileri hep ileri.
Sevgilerimle

    

Bir Şehrin Karanlık Yüzü

Dün gece CBS Reality kanalında '24 hours to kill' diye bir programa takıldım kaldım. İlgimi çeken Dublin'de 2001 yılında işlenen bir cinayeti anlatıyor olmasıydı. Oldum olası bu tür olaylara ilgim vardır. Boş zamanlarımda seri katillerle ilgili yazıları, mahkeme tutanaklarını okumayı çok severim. Bu bir zevk değil benim için tam tersine kötülüğü çözme arzusu diyelim. Sanki bu gizemi çözersem insanlık daha iyiye gidecekmiş gibi düşünmem. 

Neyse konuya geleyim, 21 yaşında göçmen bir Romen vatandaşı olan Adrian Bestea'nın cesedi Dublin'in güneyinde bulunan Royal Canal'da, bir bavulun içinde atılmış olarak bulunuyor. Garda araştırma yapıyor kimlik tespiti için; televizyonlarda cesedin ve maktülün giydiği kahverengi deri ceketin resmini yayınlıyor. Adrian'ın bir arkadaşı ceketi tanıyor ve polise gidip ihbarda bulunuyor. 

Daha sonra yapılan araştırmada Adrian'ın  Ukraynalı,  Latvialı ve kimliği tam olarak tespit edilememiş ama büyük olasılıkla Latvialı olduğu düşünülen 3 kişi tarafından uzun saatler dövülerek öldürüldüğü bulunuyor. Olay yeri Adrian'ın birlikte yaşadığı kız arkadaşının, Marina, Sandymount'ta bulunan dairesi. Polis daireye gittiğinde her yer kan içinde, kimliği meçhul olan katil zanlısı dışındakiler tutuklanıyor, cezalar veriliyor. Cezalarını çektikten sonrada hepsi ülkeden sınırdışı ediliyor. 

Bu olay gazetelerdeki üçüncü sayfa cinayet haberlerinden herhangi biri. Ama olayın beni etkileyen yönü bu insanların hikayeleri oldu. Bu üç adamı Marina kiralıyor, amaç da Adrian'a dersini vermek. Marina yanlış hatırlamıyorsam Rus ve 31 yaşında o zamanlar. Rusya'da bir kızı var. Dublin'e geliyor, para kazanmak için. O sırada Adrian ile tanışıyor ve birlikte yaşamaya başlıyorlar. Marina çok çalışkan bir kadın, canını dişine takıyor ve bir sürü işte çalışıyor. Polis Marina'nın işverenleriyle konuştuğunda olumsuz tek bir söz söylemiyorlar hakkında. Adrian ise, yaşının da getirdiği umarsızlıkla mı desem, çalışmayı sevmiyor, çok içki içiyor ve sürekli çapkınlık yapıyor. 

Günler geçtikçe işler çığırından çıkıyor elbette ve Marina sürekli olarak şiddet görüyor Adrian'dan. Bir akşam arkadaşlarıyla buluşmak için hazırlanan Marina'yı Adrian boğmaya kalkıyor. Marina kaçmayı başarıp arkadaşlarının yanına gidiyor, yüzü gözü kan revan içinde. Arkadaşlarından biri polise git diyor, diğeri bu üç adamdan bahsediyor ve onların Adrian'a gerekli dersi verip kadının bu kabustan kurtulmasını sağlayabileceğini söylüyor. Marina'nın tek isteği Adrian'ın evden gitmesi. Ve sonra olanlar oluyor, saatler süren işkence, dayak...

Televizyon'da olay üzerinde yapılan yorumlar çok ilginçti; olayın bu hale gelmesine etken olarak Ukraynalı ve Latvialıların Romenleri sevmemesi gösterildi mesela. Bu bir etken olabilir ama cinayetin (sözde) meşrulaştırması için bir neden olarak gösterilemez elbette. 

Burada hangi yabancı ile tanışsam hepsi birbiri hakkında atıp tutar, İrlandalı İngilizi sevmez, Hollandalı Almandan haz etmez gibi gibi.

Bu insanlar göçmen oldukları ve çoğu da kaçak çalıştıkları için bir sorunları olduğunda polise gidemiyorlar, korkuyorlar. Marina şiddet görüyor ama polise gidemiyor ve böyle bir yola başvuruyor. Sonucu belli ama sonucunu göremediği trajik bir olayların kurbanı oluyor. Kendini güvende hissedemediği bir dünyanın içinde adaleti adaletsiz yollardan yerine getirmeye çalışıyor.

Kim bilir kaç Adrian, Marina şu anda buna benzer olaylar yaşıyor? Ya sineye çekip kaderine razı olmak zorunda kalıyor ya da tünelin sonundaki ışığı görmeye çalışıyor? Bu dünyada herkesin amacı aynı insanca yaşamak, mutlu olmak, bu kimilerine altın tepside sunuluyor kimine sadece ve sadece bir hayal. 

Nereden girdiniz hayatıma Adrian ve Marina? Ben mutlu mesut yaşayacaktım küçük dünyamda, yarın ne giyeceğimi düşünecektim ya da ne yiyeceğimi. Huzursuz ettiniz beni, sizin yüzünüzden kapımı sıkı sıkı kilitledim, uyuyamadım. 

Dublin May 25, 2013.        

İÇKİ YASAĞI ÜZERİNE SIĞ DÜŞÜNCELER

Bu konuda çok da fikir beyan etmek istemiyordum ama yazmaya karar verdim. Bunun nedeni de sosyal medyada paylaşılan yazılar, resimler. 

Bence biz yine yanlış yerden bakıyoruz olaya ve yanlış şeyleri protesto ediyoruz. Yasağın içeriğine girmek istemiyorum çünkü esas konu bu değil. Daha önce de sigara yasağı kondu, büyük çoğunluk 'oh nefes aldık, merhaba sağlıklı yaşam' dedi ve sigara tiryakileri pek de seslerini çıkarmadı. Şimdi aynı şey içki için söz konusu. Ama nedense daha çok tepki çekti bu olay, buradan  içki zararlı değil çıkarımı yapılamaz elbette.

Aslında içki bütün ülkelerin problemi, daha çok da bireylerin, kimbilir kaç aile dağıldı bu yüzden, kaç insan yitti gitti. Yürürlüğe konan yasakların hemen hepsi Avrupa ülkelerinde uygulanan yasaklar, belli saatler içinde içki satın alamazsınız mesela, halka açık yerlerde içki içemezsiniz, yaş sınırı uygulaması vardır, ancak belli yerler içki satabilir, normal zamanda içki satan yerler yine bazı özel günlerde içki satışı yapamaz. Pek çok ülkede içkili araba kullanmanın ağır yaptırımları vardır.

İrlanda'da, örneğin, bu yasaklar mevcut, ancak tabii ki toptan yasaklanamaz. Çünkü sisteme aykırı, İrlanda devleti koskaca Guinness fabrikası kapatmaz, ekonomiye büyük darbe vurur, kendi eliyle kendi ölümünü hazırlar bir anlamda.

Benim itirazım olan konu ise ülkenin içinde bir sürü yasaklar var onlara neden bu kadar tepki göstermedik. Sesleri duyar gibiyim 'hayır gösterdik' ya da 'gösteriyoruz' diye ama durum hiç de öyle değil.

Türkiye bugünlere 10 yıl önce gelmedi, bu yarım asırdan fazladır bastırılmış seslerin dışa vurumu, daha da önemlisi intikamı.

Türbanlı 'kadın'lar üniversitelerde okuyamadı başları kapalı diye. Eğitim herkesin hakkı ama onlara bu yol kapandı. Gerekçe de laikliğin elden gittiğiydi.  Yıllarca laiklik edebiyatı dinledik, o zamanlar bu hak verilseydi onlara ne güzel olurdu. Ama verilmedi, halk halka düşman oldu. Laikliğin ölçüsü türban mıydı yani? Bu boş safsatadan başka bir değil(di). Çünkü biz kendi içimizde o kadar çok çelişki içindeyiz ki. En basit soru şu herhalde: Devletin bana verdiği nüfus cüzdanında din hanesi varsa laiklikten söz edilebilir mi? Bence edilemez. Şimdi gelelim işin retorik kısmına ben bu nüfus cüzdanını aldım, orada yazıyor 'Adı, Soyadı, Doğum yeri, Dini'. İtirazım olmadığına göre bu bilgileri kabul ediyorum.  Ee her dinde içki yasak değil mi? O zaman neyi protesto ediyorum? Ne tuhaf bir mantık değil mi? Dinimin onaylanmasını kabul ediyorum devlet tarafından, din zaten belli dayatmaları olan bir sistem. O zaman onun gereklerine göre davranmam gerek.

Ama olmaz öyle şey! Benim dinimden devlete ne, benim inancımı devlet mi belirleyecek. O zaman benim itiraz edeceğim şey içki yasağından çok daha büyük bir şey.

Bir yandan devlet yasak koyar, öte yandan içki üreticileri içki üretip satmaya devam eder. Devlet buna bir şey demez, paralar, elde edilen kârlar cebe indirilir. Ne yaman çelişki. Bu çelişkinin ortasında kalan bireyse uğraşır da uğraşır, kafa yorar. Bunalıma girer, kar peşinde koşanların oyuncağı olur. 

Bizim sorgulamamız gereken sistemdir, hükümetler gelir geçer, ama değişmeyen sistemdir. Çünkü para ve birilerinin cebine giren kârdır onların sistemini işleten. Bunu görmedikçe daha çok bunalım yaşayacağız, daha çok 'ergence' çıkışlar yapacağız.

Bu işler hep bana ile olmuyor, bana dokunmayan yılan bin yaşasınla olmuyor işte. Ben anadilimle konuşayım öteki beni ilgilendirmezle olmuyor. Olmuyor da olmuyor işte. Benim için bireyin en temel ihtiyaçları -eğitim, kendi dilini konuşma, düşüncelerini dile getirme, yazı yazma vs- devlet tarafından korunmaya alınmadığı sürece içki miçki bahane olur.    

   

Street names in Dubliners

James Joyce deserves to be remembered while we are pounding the pavement in Dublin streets. Here are the street names in Dubliners according to the short stories respectively:
The Sisters
Great Britain Street: street in North Central Dublin, north of the river Liffey, in a part of the city inhabited by many of the poor (still the same). Now Parnell Street.
Irishtown: A poor area of Dublin just south of the river Liffey.
An Encounter
Gardiner Street: street in Dublin's north side.
Wharf Road: road running along the top of a sea-wall which protects part of north Dublin from submergence in the waters of the river Tolka delta and of the tides Dublin Bay.
North Strand Road: a major thoroughfare on the north side of the city.
Araby
North Richmond Street: street on the north side of the city.
Buckingham Street: street on the north side of the Liffey in central Dublin.
After the Race
the Naas Road: the road from the town of Naas, County Kildare, to the south-west of the city.
Inchicore: a lower-middle-class suburb to the west of the city.
Dame Street: a main thoroughfare in central Dublin on the sound side of the river.
Westland Row: a street in central Dublin south of the river. It contained a railway station which served Kingstown harbour and the town.
Two Gallants
Rutland Square: now Parnell Square. A square on the north side of the river Liffey at the head of Sackville Street (now O'Connell Street).
Dorset Street: a main thoroughfare in north central Dublin.
Dame Street: a thoroughfare in central Dublin just south of the Liffey. In 1904 it was a business street (by the way salute Occupy Dame Street!)
Baggot Street: a street of fashionable Georgian houses and expensive shops in the south-east of the city.
down Earl Street: Earl Street is part of a principal east-west thoroughfare in central Dublin.
Nassau Street: They are walking along the railings of the street which runs east on the southern side of Trinity.
Kildare Street: street of fine houses and buildings which runs south from Nassau street to Stephen's Green.
Hume Street: street off the eastern side of Stephen's Green.
Capel Street
Westmoreland Street: street that runs from College Green to O'Connell Bridge.
Ely Place: a small street of fashionable houses off Baggot Street.
The Boarding House
Spring Garden: a street on the north side of the city between the Royal Canal and the River Tolka.
Hardwicke Street: street of respectable terraced houses on the north side of the city.
Fleet Street: street in central Dublin, off Westmoreland Street just south of the river. It was an office area in which many law firms and business agents operated.
Marlborough Street: street in central Dublin north of the river.
A Little Cloud
Henrietta Street: street in central Dublin leading to the rear of the King's Inns, which, at the time this story is set, was lined by tenement dwellings inhabited by the poor.
Capel Street: street in central Dublin north of the river which gives on to Grattan bridge over the Liffey.
Counterparts
Temple Bar: street in south central of Dublin which leads into Fleet Street.
Westmoreland Street: see above.
Shelbourne Road: street about two miles east-south-east of the city centre. In the early twentieth century it was a street of mixed lower-middle-class houses and slum tenements.
Clay
Henry Street: street in central Dublin running west from Sackville Street.
A Painful Case
George's Street: that is Great George's Street South, a thoroughfare on the south side of the Liffey in central Dublin.
Lucan Road: the road which runs along the south bank of the river from Chapelizod to the village Lucan which is about six miles west of the city centre.
Ivy Day in the Committee Room
Wicklow Street: street just south of the river in central Dublin. It is from here that Nationalist Party organises its campaign.
Aungier Street: a street in central Dublin just south of the Castle.
Dawson Street: street of offices and shops in central Dublin just south of the river.
Grace
Grafton Street: the principal shopping street in central Dublin just south of the river.
Westmoreland Street: see above.
Crowe Street: street in central Dublin just south of the river. It gives on to Dame Street.
Thomas Street: street in west-central Dublin just south of the river where Guinness's famous brewery is situated.
Moore Street: runs north and south parallel to Sackville Street.
The Dead
Bachelor's Walk, Aston's Quay: quays on both sides of the river Liffey immediately west of O'Connell Bridge where there were a number of booksellers.
Back Lane: street in central Dublin just south of the river.
Winetavern Street: street close to Usher's Island which gives on to the south bank of the river.

Source: James Joyce, Dubliners, introduction and notes by Terence Brown, Penguin Books, 2000.

Three Slices of Bread Dropped out of Sky: one for Gracchus Brothers, the rest stolen by evil | Minor Details | News

Three Slices of Bread Dropped out of Sky: one for Gracchus Brothers, the rest stolen by evil

            Unluckily the two historical events took place in the Roman Republic in the late second century BC were not happy ending fairytales for Gracchus Brothers, Tiberius and Gaius.

            The brothers were born to an old and noble family. In 133 BC tribune Tiberius Gracchus introduced a bill to redistribute the public lands from patricians to peasants whose lands had been confiscated. Inspite of resistance of landholders who were also senators, the law was enacted. Thereafter Tiberius declared that he would be up for re-election as a tribune despite the fact that the office was annual, and he implied that new legislation would be introduced. Hereupon, senators accused him of intending to become a king. After having prevented his re-election senators clubbed to death Tiberius and his 300 supporters with the help of armed gangs. In this way the legal immunity of the tribuneship was violated and a political conflict ended in violent and bloodshed for the first time. From that time forth armed gangs featured in the Roman political arena. Although Tiberius’ land reform was in effect, it was never enforced.   

            10 years later Gaius became a canditate for the position of tribune in order to continue his brother’s activities. Younger Gracchus was elected as tribune two consecutive year (123 and 122 BC), and he enacted various laws in the public interest such as reviving the land reform and providing grain at reduced price for the public. But his law proposal to extend citizenship rights to Latin people was vetoed. Gaius failed to be re-elected the third time in 121 BC. The Senate repealed the laws enacted by Gaius immediately. In response, he and his supporters protested against this. On the grounds that the Republic got into danger  senators wasted no time in getting Gaius and his 3000 supporters killed.  

            Well then, what is the important consequence of these two tragic events? The Senate dug its own grave, so to speak since magisters were entitled to all kinds of authority by senatus consultum ultimum. As a matter of course the Gracchi failed at their attempts because all kinds of achievements could not go beyond a certain point without an army. Consequently, the failures of the Gracchi would be a good lesson for posterity. The Senate led a way to the authority, which would destroy the system being under the domination of the Senate. Armed forces would become decisive factor in politics, that is to say that those who held the army would keep the political power, disregarding the constitution completely.

            The Gracchus brothers might have been considered to sow the seeds of socialism. Both of them obviously had class consciousness, and they were idealists. However, they failed to foresee or underestimate that the Roman aristocrats would fight for protecting their benefits at any rate.

            What if the Gracchus brothers had succeeded in their struggles how would have been our lives? If so, three apples would have dropped out of sky: all for working class for once.

Best wishes,

Nilufer Akcay   

Dublin June 29, 2012 

No Room for Class Consciousness in an Utopia | Minor Details | News

No Room for Class Consciousness in an Utopia

Marcus Tullius Cicero is the man who lived in the period of the fall of the Roman Republic, the most active period of the Roman history, (106-43 BC). He was one of the important figures in his time as an orator, lawyer and statesman. His main contribution to the Roman world is to create a Latin philosophical vocabulary and terms, which are still used. His way of using the language was at the top level; his various speeches in the senate and the court showed that he was extremely impressive and successful orator. I always think that I had better fall into a cesspit than defend myself against Cicero in the court if I were a Roman citizen.

Besides his superior skill as an orator and lawyer, his political career was a remarkable one that Cicero placed politics above all his activities. At that time prominent offices were under the control of wealthy and aristocratic families. Although Cicero’s family was neither aristocratic nor wealthy, he was elected to each principal offices (quaestor, aedile, praetor) at his early age, and he finally became consul for the year 63 BC. He even received the honorary title, the Father of the Country (Pater Patriae).  After Julius Caesar’s assasination, Cicero became popular during the period of instability. However, he failed to escape from being murdered as the enemy of the state because of his opposition to Mark Antony. At this point I do not want to go into historical details.

Cicero was obviously a patriotic republican. But how come he became the enemy of the state once he was the Father of the Country? What did he overlook? It is likely to find the answer to these questions if we trace his state model in his On the Republic (De Re Publica). Firstly, Cicero bases the degeneration of the Roman Republic on lack of some noble values, and believes that the Roman Republic would overcome the difficulties if the Roman elites, particularly in the senate improved their character and put their individual virtue and social stability before their fame, wealth and so on. Secondly, he asserts that his model, the republic, was the superior to any other goverment because it brought monarchy, aristocracy and democracy together. But Cicero’s state model was in fact based on a system ruled by the aristocratic class, even if his idea of concordia ordinum was a coalition of the senate and equites.

This kind of system, concordia ordinum, is too unrealistic an even utopic , expecting a group of aristocratic families to protect the public interest! It is a Ciceronian utopia, which shows us Cicero had no class consciousness. I have used the term ‘utopia’ in particular, where individual and social identities, consequently class consciousness, are reduced to the lowest level possible. If a group of elite people had the power in a society, no matter it is a democracy, monarchy or aristocracy, they would by no means make concessions to the majority. They will never give up their gracious living. The idea of reconciliation between the classes, whose interests are completely opposite to each other, is just a vain attempt and wishful thinking.  

I want to draw your attentions to similarities to present days: the bottom line is the most important thing for the head or owner of a private company. Neither they care what their workers have been experiencing or suffering, nor they try to improve workers’ standard of living,  but they definitely care just the bottom line! Labour class is merely a tool to yield the profit to them. I think that Cicero, the Father of the Roman Country, had a lot of painful experiences to teach us already. Having class consciousness must be the primary mission for the labour class.

Best wishes,

Nilufer Akcay

Dublin June 7, 2012         

A new sitcom on the air: Breivik’s Media Circus | Minor Details | News

A new sitcom on the air: Breivik’s Media Circus

I have read some articles about Breivik’s case in the prominent Turkish newspapers recently. They gave a simple reason for Breivik’s massacre that he experienced some ‘tragic’ childhood traumas. One of the headings of the newspapers was ‘He massacred because of a Turkish man.’ According to the report, Breivik testified that the father of one of his friends, a Turkish diplomat, destroyed his bicycle when he was 7. A Pakistani vatman slapped him because Breivik, at 15 at that time, was leaning over the subway train. All those childhood incidents shaped his attitude towards the Muslims.

I do not know what to think about all these cheap and shallow news. Frankly speaking, I was not surprised, as a matter of fact, this is what I have expected. But I am still unable to stop myself from questioning about the purpose of these sort of news. Is it convincing that Breivik killed innocent, young and leftist Norwegians because of his sad childhood experiences? If so, why would not he have killed the Muslims, who seemed the reason of his horrible and unforgivable deeds? In addition to them, should we conclude that everybody would have the right to kill each other, if they had some bad experiences in their childhood or adolescence? If yes, I am afraid that the human race would be wiped off the face of the earth soon.

It is obvious that the media attempts to manipulate us as usual and to waste our time publishing such silly and popular news while we need transperancy in Breivik’s organised case in all respects. It is the time to clear up the mess and to explain some behind the scenes. Otherwise, we have to endure all the terrorist attacks, considering what sort of traumas children in Palestine, Iraq, Egypt, Afghanistan and so on have been experiencing for ages while their parents and relatives are mercilessly killed, raped and tortured every day. That is for sure that the media is never going to show mercy to them in the slightest degree as they have showed to Breivik so far.

To sum up, we are sick and tired of hearing of Breivik’s five star jail cell and his psychological disorders. All we want is a piece of truth.

Best wishes,

Nilufer Akcay

Dublin June, 7 2012

Some Questions and Concerns on Anders Behring Breivik: a New Cultic Anti-Hero | Minor Details | News

Some Questions and Concerns on Anders Behring Breivik: a New Cultic Anti-Hero

I met comrade Memet in a café in Temple Bar a month ago. While having a talk about political issues, he offered me to deliver a speech on Breivik in a public meeting. We couldn’t make it yet because of our daily activities, after all I have decided to put my thoughts, concerns and questions into writing. My aim is to call attention to the image of Breivik having been built by the media so far.

                After Norwegian killer had got arrested on 22 July 2011, the media eagerly followed him and tried to find out what kind of psychological problems he might have suffered. Psychiatric evaluations were published. Most probably various disputable claims on his psychological problems will be come up and discussed in the future. That may well be a common and understandable interest of all people, when somebody kills a large number of people in a cruel way and when it occurs in one of the most developed country in the world . However, as digging deep into the subject, we have realised that Breivik’s case is even more than a case of a serial killer so to speak.

                It is the easiest way to make Breivik a victim of physically and emotionally abused in his childhood. As known, the stories of victimised people always sell in the media. Furthermore, it has become a truism that serial killers are always the center of attraction considering women send letters to them and propose to them while the good are just good and boring enough. Hundreds of documentary films, movies and tv series have been made about serail killers. Willingly or unwillingly the media encourages people to feel sorry and to find excuses for them.

                But what about Breivik? Is he only a simple and clever killer? Is he capable of having planned such a kind of ‘elaborated’ massacre completely alone? My answers to all these questions are a big ‘NO.’ At this point I wonder how many people were interested in psychological problems of Osama Bin Laden or other terrorists after September 11 attacks; I wonder how many people thought that those attacks were planned by a criminal gang other than a terrorist group? I am not trying to justify anybody, groups or organisation. Besides, under no circumstances can terrorism be justified. Terror never pay attention to innocent people, children, countries and so on. It is an organisational and  violent action to achieve political aims just as Breivik did.

                After Breivik had been captured his manifesto and video records transpired, what a coincidence! He claimed that he had been planning the attacks for 9 years, all alone!. Somehow, he succeeded in drawing attention to his ideology which will cause the rising of new fascist movements all over the world in the near future. But why is the media still not going behind the clouds? Why are we directed to Breivik’s images in the media, but what kind of organisation is behind him instead? Otherwise, is it an attempt to create a new cultic antihero?

                Eichmann, a Nazi SS and one of the major organisers of the Holocaust said that he was merely a "transmitter" with very little power and never did anything, great or small, without obtaining in advance express instructions from Adolf Hitler or any of his superiors. Now Breivik is saying that he did what he did for the sake of his country. Evil arises from ordinary people who obey to rules without questioning. We have the right to know what is happening behind the scene.

Best wishes,

Nilufer Akcay

Dublin May 26, 2012