Bu kavram, bu duygu bir türlü peşimi bırakmıyor, senelerce aklıma gelmiyor ama bir anda ve özellikle zayıf bir anımda beni yakalıyor. Hem güzel hem gizemli hem acı verici bir sözcük, burnunuzun direğini sızlatan bir duygu, geçmişten bir anı, bir düşünce, bir koku. Yaşamının, tarihinin o kadar içinde, bir o kadar yaşamdan uzak ve ıssız.
Bugün düşündüm bu sözcüğün hiç aklıma gelmediğini ve bunun nasıl olabileceğini. Mesela dedim kendi kendime huzurevlerinin olmadığı bir sokakta yaşasaydım belki de aklıma gelmezdi. Ne bileyim sabahları yaşlı bir adamın, 'Baba, babacığım!' diye ağlayışlarını duymasaydım; şaşırmasaydım hiç büyümemiş olduğumuz ve hep çocuk kaldığımız gerçeğine; yüzleşmeseydim hep geçmişi özleyerek yaşadığımızla ama bunun ancak hafızamız bulanıklaşınca ortaya çıktığıyla.
Bunlara tanıklık etmeseydim hiç aklıma gelmezdi belki de, ne hüzün ne ölüm.
31.12.2021
İstanbul